Hələ XX əsrin əvvəllərinə qədər Tomas Edison “kinetoskop”u fonoqrafla sinxronlaşdırmağa çalışıb, amma uğursuzluğa düçar olub. Sonralar həmmüəllifi Uilyam Dikson təsdiq edib ki, 1889-cu ildə Edisona kinematoqraf – səslə təsviri eyni vaxtda nümayiş etdirən cihazı yaratmaq müyəssər olub. Lakin bu sözləri sübut edən dəlillər mövcud deyil.

Kinematoqrafın ilkin dövrlərində səsli kinonu dünyanın bir çox ölkələrində yaratmağa cəhdlər olub, onlar hamısı əsas iki problemlə üz-üzə qalıblar: birincisi səslə təsvirin sinxronlaşdırılması və ikincisi səsin kifayət qədər güclü olmaması. Birinci problem səslə görüntünün eyni daşıyıcıya yazılması vasitəsi ilə həll edilib, ikinci problemi həll etmək üçün isə aşağı tezlikli gücləndiricini kəşf etmək lazım idi. Bu isə yalnız 1912-ci ildə, kino dilinin yüksək səviyyədə inkişafı nəticəsində səsin yoxluğu ciddi qüsur hesab edilmədiyi bir vaxtda baş verib.

Nəticədə 1919-cu ildə səsli kinematoqraf sistemi patentləşdirilib və bu sonradan səsli inqilab doğurub. Lakin kino şirkətləri kinonun danışa bilməsi imkanına o qədər də diqqət və maraq göstərməyiblər, onlar kinofilm istehsalının və prokatının bahalaşacağından və əcnəbi bazarları itirəcəklərindən çəkiniblər. 

Bununla belə 1922-ci ilin 17 sentyabrında Berlində “Alqambra” Kino Sarayında dünyada ilk dəfə səsli film nümayiş olunub. Plyonkaya yazılmış film optik-elektron aparatların köməyilə təqdim edilib. Holland yazıçısı German Geyermansın “Araqızışdıran” pyesini “Tri Ergon” şirkətini təşkil edən alman elektrik mühəndisləri Yozef Enql, Hans Foqt və Yozef Massol ekranlaşdırıblar. Lakin səsli filmlərin çəkilməsi əsasən 1930-cu ildən başlanıb.