Şair və yazıçı Camal Sürəyanın əsl adı Cəmaləddin Səbərdir. O, 1931-ci ildə Ərzincan şəhərində doğulub. 1938-ci ildə Dersim Üsyanı (Dersim Qətliamı) nəticəsində ailəsi ilə birlikdə Biləcikə sürgün edilir. O,1990-cı il yanvarın 9-da İstanbul şəhərində vəfat edib.

Şair Camal Sürəyanın müdrik kəlamlarını sizə təqdim edirik:

Artıq xəyallarım suya düşəcək deyə narahat olmuram. Çünki, onlar düşə-düşə üzməyi öyrəniblər.

Bəsdi, ağlından çıxart artıq onu deyir kimiləri. Siz də ağlınızla deyil də, ürəyinizlə sevsəydiniz anlardınız məni.

Vaxt lazımdır sadəcə, unudacaqsan! Necə unutdunsa uşaqlığını, qırılan oyuncaqlarını. Qırılan ürəyini də elə unudacaqsan.

Bir daha məni sevdiyini demə! Niyə bilirsən? Çünki yenə inanaram.

Səni soruşurlar… Öldümü deyim yoxsa dönəcəkmi? İkisi də qeyri-mümkün deyilmi? Çünki bilirəm; Əsla geri dönməzsən və bilirsən; Sən mənim üçün əsla ölməzsən!

Unudarsan məni demisən, bu mənə qeyri-mümkün gəlir. Çünki unutmam üçün əvvəl səni xatırlamalıyam.

Ağlıma belə gəlmirsən artıq… O qədər ürəyimdəsən ki.

Bütün analar həmişə tanımadıqlarına güvənmə deyir, yoxsa pis olar sonu. Düşünürəm də tanışlarımıza güvəndik də nə oldu!

"Düşənin dostu olmaz" deyir bəziləri. Sanki ayaqda olanın dostu çoxmuş kimi.

Heç bir eşqin ardından "keçmiş olsun" deyilməz. Çünki həqiqətən eşqsə zatən keçməz.

Kaş ki belə etsəydim bəlkə sevərdi demə. O, sənin üçün nə etdi də sevdin sanki? Ağıl işi deyil, könül sevdimi gerisi bəhanə.

Kim deyir ki, eşq uğruna ölmək çətindir? Uğruna ölünəcək eşq tapmaq çətindir.

Cavab verirəm "zamanla hər şey keçər" deyən ağıllılara; Keçən tək şey zamandır. Anlayan, izah etsin anlamayanlara.

Heç kim mənlə oynamır deyə ağlayan uşaq, sən böyü hələ, bax nə oyunlar oynayacaqlar sənlə.

Həyatda göz yaşlarımı haqq edəcək bir insan görmədim. Ya mənim göz yaşlarım lazımsızdır, ya da uğruna gözyaşı tökdüyüm insanlar dəyərsizdir.

Kaş uşaq olsam yenidən... Bir tək düşdüyüm üçün ağrısa içim... Və ürəyim; çox qaçdığım zaman döyünsə sadəcə.

"Kədərlənmə, dəyməz" sözünü eşitməkdən sıxıldım. Dəyməyənlərə onsuz da kədərlənmərəm. Kədərləndiyim şey; dəyməyənlərə ürəyimin dəymiş olmağıdır.

Nə olur ki hər fürsətdə özümlə danışıramsa? Baxma sən səhv deyib köhnələr, öz-özünə danışana dəli deyil, tək deyərlər.

Peşman deyiləm, inciyəm bir az, amma kədərlənmirəm. Çünki gedəndə yeni bir şey öyrəndim: Artıq hər sevirəm deyənə inanmıram.

Tam unutduğunu sanarsan, qarşına çıxar təbəssüm edər və yenə bağlar səni özünə... Yenə inanarsan yalan olduğunu bilsən belə.

Niyə yorğunsan sualına cavab axtarmaqdan və bunu soruşmasınlar deyə gülümsəməkdən yoruldum.

Əvvəl sevdiyiniz tərk edər sizi, arxasından yuxunuz... Sonra nə sevdiyiniz gələr geri, nə də yuxunuz.

Heç kimi günahlandırma, günahlandırılacaq biri varsa o da sənsən. O, sənə kiçik bir ümid verdi, sən isə ona hər şeyini verdin.

Xoşbəxt olmağın yolunu, qarşıdakını xoşbəxt etmək sanırdıq. Yanıldıq! Çünki nə qədər xoşbəxt etdiksə, o qədər tək qaldıq.

Kiçik ikən anama qəbiristanlıqdan qorxuram deyəndə "ölüdən yox, diridən qorx" demişdi. Zamanla anladım ki; anam yenə haqlıydı.

Bir kağıza sənsizlik yazdım. Yenə də çox xoşuma gəlir... Çünki sənsizlik sözü belə "sən"lə başlayır.

Anası döydüyü halda, yenə "ana" deyə ağlayan bir uşaqdır eşq.

Bəlkə o hər şeyə dəyəcək qədər qiymətlidir sənin üçün; Amma sən də, onun üçün özünü heç edəcək qədər dəyərsiz deyilsən.

Bir-bir, sevə-sevə çıxdığım eşq pillələrini; On-on, söyə-söyə düşürəm indi.

Bəzən deyirəm ki, nə olacaq denən getsin. Sonra deyirəm; deyəndə nə olacaq, sus bitsin.

Necə bilirdiniz? sualına, tanıya bilməmişəm deyib keçdim.

Okeanda ölməz də insan, gedər bir qaşıq sevdada boğular.